Stodoła pod lasem

Lily

Nie poczuła bólu, chociaż usłyszała wystrzał. Czyli nie trafił. Otworzyła ślepia bo to było na tą chwilę jedyne co mogła zrobić.Spróbowała jakoś zapanować nad swoim ciałem.Spojrzała na Nathaliena. Dotarły do niej jego słowa ale jeszcze ich nie zrozumiała.Zobaczyła że odbiega. Zostawia ją? Wstała zdecydowana żeby go zatrzymać Spojrzała na człowieka i zobaczyła że gotuje się do następnego strzału. Szeroko otwarła oczy.Przez jeszcze jedną chwilę nie była w stanie zrobić nic, jednak w następnej zmusiła się do biegu. Mechanicznie pobiegła za wilkiem.

Adler

Tym razem nie stracił czujności. Zauważył że wilk odbiegł, był prawie poza jego zasięgiem, ale wilczyca była jeszcze dość blisko. Wycelował w ten ruchomy cel i zanim odbiegła o 300 metrów wypalił. Przełożył sztucer nadal w gotowości i spojrzał na efekt swojego strzału.

//załóżmy, ze ją trafił w tylną łapę np//

Lily

Myślała już że jest bezpieczna. Biegła ile sił w łapach,na tyle na ile pozwalał jej stan psychiczny. Była roztrzęsiona i niezbyt przytomna.Znowu usłyszała strzał. Skoczyła do przodu i zanurkowała w trawę. Wtedy poczuła przeszywający ostry ból i upadła. Przez kilka sekund, długich jak wieczność nie poruszyła się o milimetr,lecz ból uświadczył ją w nadziei , że żyje. Ale ten ból..znaczy, ze ją trafił! Warknęła i spróbowała wstać, nie wychylając się jednak z trawy.

Nathalien

Usłyszał strzał, gdy był już pod linią drzew. Wiedział, że sam jest bezpieczny. Odwrócił łeb i spojrzał w stronę, z której przybiegł. Widział dobrze człowieka,ale gdzie była wilczyca? Czy ją zabił. Ale wtedy zobaczył jak podnosi się z trawy. Była ranna.Warknął głucho, w ten sposób pośpieszając ja, jeśli chciała przeżyć.Sam się nie ruszył z miejsca. Niby czemu miałby dla kogokolwiek ryzykować swoje życie?

Adler

Wiedział, że ją trafił ale chyba żyła. Zauważył słaby ruch w wysokiej, zielonej i soczystej trawie. Wymierzył sztucer w tamtą stronę i położył palec na spuście. Nie nacisnął na spust w obawie, że wilczyca nagle się poruszy i on chybi. Nie lubił gdy łup mu uciekał, gdy chybiał. Był uparty i wyznawał zasadę po trupach do celu. Zadziiwiać mogła też nienawiśc jaką miał do wilczego rodu.

Lily

Jęknęła z bólu. Zdołała usiąść, ale właściwie nie całkiem. Wspierała się na przednich łapach,a tylne miała podkurczone. Teraz mogła rozejrzeć się w sytuacji. Spojrzała na człowieka ze złością w ślepiach. Widziała, że znów do niej wymierza. Natychmiast opadła, by jej nie trafił. Nie ma mowy, nie zdoła uciec. Łapa bolała ją strasznie. Była w stanie wstać i iść, ale zbyt wolno by mogła uciec przed kulą. Była w pułapce. Usłyszała ponaglenia samca, ale zignorowała je, jeszcze bardziej się wściekając.Pozostało jej tylko paść i udawać trupa. To więc zrobiła.

Nathalien

Obserwował poczynania wilczycy. Zrozumiał, że nie ma szans na ucieczkę. Biegłaby zbyt wolno by uciec człowiekowi. Ale zamiast odejść, a byłby w stanie to zrobić został. Zanim zdał sobie sprawę z tego co robi biegł już w jej kierunku obserwując uważnie człowieka. Ponieważ ten dziwny dwónóg w każdej chwili mógł do niego wystrzelić.

Adler

Wilczyca przestała się ruszać, nie widział by wstała, niemożliwe by to przegapił. Wykluczał jednak możliwość, że była martwa, bo przecież wstała. Pewnie nie może się ruszać. Mniej zachodu, chociaż lubił mieć pod górkę. Ruszył w kierunku wilczycy z bronią w gotowości. W pierwszej chwili nie zauważył skradającego się wilka.Skupiony był na gęstwie traw gdzie leżała wilczyca. Nadal nie widział by się ruszyła z miejsca. Kilkaset metrów dzieliło go od wilczycy.

Lily

Nie musiała się wychylać, żeby wiedzieć, że człowiek się zbliża. Leżała w ciszy, przerażona, dokładnie słyszała każdy krok człowieka. Nie potrafiła się jednak ruszyć. Przymknęła ślepia. Panicznie się bała, łzy popłynęły jej ze ślepi,a jednak miała nadzieję. Dreszcz za dreszczem przechodził jej po grzbiecie. Sama nie była w stanie sobie pomóc. Nawet gdyby się zebrała z ziemi nie jest w stanie uciec tak szybko, by nie dosięgnął jej drugi strzał, tym razem celniejszy.

Nathalien

Zataczał półkole niemal czołgając się. Na szczęście trawa była wysoka. Człowieka miał o kilka metrów w prawo, a wilczycę oddaloną o też kilka metrów, na lewo Nie zbliżał się do żadnego z nich czekając na odpowiedni moment. Nie zakradał się do wilczycy. Zbliżył się tylko o metr w przód. Jego brązowe ślepia obserwowały spomiędzy traw całą sytuację i czekały na sposobność.

Adler

Podszedł jeszcze bliżej, teraz dzieliło ich kilkanaście metrów. Nie lubił strzelać na oślep. Przegapił obecność przyczajonego wilka. Teraz od wilczycy dzieliło go kilka metrów. Widział ją. Poddała się, bo dobrze wiedziała, że nie wygra. Spojrzał na zwierzę chłodno i przyłożył broń do oczu. Położył palec na cynglu.

Lily

Wzięła ostatni płytki oddech. łzy moczyły jej poliki, płakała niemal nieświadoma tego. Nie było potrzeby odwracać łba. Zaraz człowiek użyje swojej potężnej broni i Lily zginie. Mogła się tylko modlić. Więc modliła się cicho. I czekała. Była przerażona. Była przerażona do granic. Miała dość. Niechże on ją już zastrzeli, bo nie można tak czekać, gdy nie ma innego wyjścia niż śmierć. Powinna zginąć mężnie, a nie jak tchórz. Dlatego odwróciła łeb i zetknęła się oko w oko z człowiekiem. Zawrzała w niej wściekłość. Obnażyła kły i przeszyła go wściekłym spojrzeniem żółtych oczu.

Nathalien

Wszystko obserwował ze swojego miejsca. Nie spuszczał z oczu Lily i dwunoga. Serce biło mu mocno, każdy mięsień był napięty. Spodobało mu się, gdy wilczyca odwróciła się pyskiem do człowieka, odważnie stawiając czoło śmierci. Przybliżył się jeszcze o dwa kroki. Jeszcze zwlekał. Jeszcze sekunda, dwie. Wtedy zaatakuje. Adrenalina niemal uderzyła mu do głowy. Musi się skupić na tym, co w tej chwili ważne. Dlaczego w ogóle zdecydował się przeprowadzić ten ryzykowny plan? Nieważne, teraz nie pora na przemyślenia.

Adler

Nie spodziewał się, że wilczyca odwróci się do niego łbem i zrobi to wszystko. Uśmiechnął się z bezlitosnym sarkazmem.
- I tak jesteś bez szans. - powiedział cicho. Raczej nie rzuci się na niego, nie w obecnym stanie. A warczenie nic jej nie przyniesie. I tak zginie. W jego pojęciu wilki nie miały przeznaczenia, były bezdusznymi istotami, obdarzonymi jedynie instynktem i kilkoma umiejętnościami. Potrafiły czuć tylko głód, bezsenność i złość. Nic więcej. Nie miały pozytywnych stron. Było to nieobiektywne i stronnicze myślenie, ale jego prawo. Nie spuścił palca z cyngla, broń była wymierzona w wilczycę, ręce nawet mu nie zadrżały.
Nie było z czym zwlekać. Poprawił położenie palca na cynglu Sekunda. Pociągnął za spust.

Nathalien

Śledził każdy minimalny ruch tej dwójki. Obawiał się, że nie zdąży, że adrenalina do tego stopnia zamiesza mu w głowie. Skoczył na sekundę - dwie, zanim człowiek nacisnął spust, wyczuł ten moment. Skoczył na człowieka trzymającego broń, próbując go przewrócić. Wbił pazury w jego ciało, uderzył potężną łapą, broń. Dźwięk z jakim wystrzeliła kula na sekundę go ogłuszył. Wiedział, że człowiek w obecnej chwili nie jest w stanie do niego wystrzelić. Spróbował złapać go za gardło.
Warknął w stronę wilczycy, to był ten moment, w którym mogła spróbować ucieczki.

	Forum www.wilczyzew.fora.pl Strona Główna :: Tereny Ludzkie	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny
Strona 2 z 3